دیدی گاهی جایی میری با کسایی هم کلام میشی کارایی میکنی که احساست باهاش مخالفه؟
بعد هی خودتو گول میزنی و هزارتا دلیل برای ادامه دادن به کارایی میاری که فطرتت بهش ربطی نداره؟
اون احساس غریبی که داره بهت هشدار میده به اینجا و این جمع و این لحظه این رشته این حیطه ی شغلی و این محیط یا حتی این آدم (پارتنر) تعلق نداری رو جدی بگیر.
آخرش میفهمی اونقدری که بهش چسبیده بودی ارزش نداشت
شرمنده ی خودت نشو
پرت شدم به حسرت سال‌های دبیرستان
چرا نمیتونستم اون دوره رو فراموش کنم؟...
اونروزا تموم چیزی که میخواستم یه هم میزی بود.خوب یادمه ۳سال تموم دو ردیف میز چیده بودن و من تک و تنها تو ردیف۳ نشسته بودم.
شده بودم تک نیمکت ردیف۳
با اینکه شاگرد سوم کلاس بودم و سال آخر رتبه اول المپیاد رشتم شدم،
هیچکس...هیچکس بامن درست رفتار نکردیعنی حتی سعی هم نکردن که باهام ارتباط بگیرن چه برسه به چیزای دیگه!!!
اوج خوش خوشان اونروزام کلاسی بود که امتحان ریاضی عربی یا زبان داشتیم
و اینجوری بود که..
-پریا این زنگ و بشینم پیشت؟؟؟
-پریا من رزرو کردما...جامو به کسی ندی!!
-پریا...توروخدا نیفت رو برگه ات...گفتم سوال ۲ برو اونور من خودم میبینم
-هی پری!دوبار سرفه میکنم یعنی سوال ۲..راه حل وبلدم توفقط جواب آخرو بگو
یکی نبود بگه دآخه تو مگه همونی نبودی که سر زنگ ورزش وقتی میخواستم هم گروهیت شم راتو کج کردی؟!
-پریا...میگم...بنظرت یکم میزتون و بکشین سمت ردیف وسط خانم شک میکنه؟
اعجوبه ترینشون اونی بود که دید رزرو کردن و زورش بهش نمیرسه!
یه نیمکت آورد گذاشت جلوی من تا فقط بهش برسونم.
قند روزای تلخم همین تلخی ای بود که درجه زهرش کمتراز بقیه روزا بود...من چیکار میکردم؟...هیچی.با یه لبخند ملیح از همین تکه لحظه های شیرین لذت میبردم!!
از اولشم جو دبیرستان و همسنام و نمیفهمیدم.یه جورایی انتخابم بود این تنهایی ولی خب دیدن کسایی که تو همون کلاس بودن که گوشه عزلت گزیده بودن برام ناراحت کننده بود.اونا رو تنها رها نمیکردن...بلکه هر جا یکی تنها مینشست دورش یه حلقه اکیپ ساخته میشد!
چراتنهاشون نمیذاشتن؟..چرادورش جمع میشدن؟..پس..پس من چی؟
حسودیم شده بود..
*
دلیل تنهایی های من...سلام
امیدوارم هرجاکه هستی دور و برت شلوغ باشه..برعکس من..توباعث شدی ۳سالی که همه ازش بعنوان"خیلی خوش گذشت"یادمیکنن، برای من بشه "خداروشکر که تموم شد".نمیبخشمت.والسلام.
*
به لحظه حال برگشتم ونگاهی دوباره به شیوا انداختم.رفتم به اون شب بارونی تو محوطه ..
-چته چرا پاچه میگیری؟
-ولم کن...
-نکنه مامانت گفته با بی ادبا نگردی خانم مودب؟
-چه ربطی...
-شایدم خیلی خودتو از ما بالا میبینی..رفتی بالا از اونجا دوتا نارگیل بنداز
اونشب ازم عصبانی بود..
-من؟....من؟؟...
-آره...ادای قربانیارو دربیار...اون از اول صبحت که دماغتو برای من میبردی بالا اینم از آخر شبت که به من من افتادی!!!
-اشتباه میکنی...
-پس چرا صبح بین کلاس ۱۰تا۱۳ نیومدی بیرون؟
-چون دلیل داشتم...
-لابد حال نداشتی!
رعد و برق زد و آروم آروم بارون گرفت و با اومدن بارون،حال منم بارونی شد...
دوستم-کجایی زنیکه؟!!
من-بزار برسم بعد شلنگ تخته بنداز...
دوستم-خب حالا لوس نشو کدوم گوری بریم حالا؟
من-توچرا امروز اینجوری حرف میزنی؟!
-مدلمه..چطور؟
-یه لحظه به عقلت شک کردم!
دستشو که بالا آورده بود بزنه پس کله ام و رو هوا گرفتم.
-اوهو چه غلطا
-اسکل شوخی حالیت نیست؟!
طوری که نشنوه زیرلب با خودم زمزمه کردم:
(امروز من بی جنبه ترین دختر روی زمینم!!!)
اینجا خبری از خجالت و ترس از بی احترامی و بی ادبی نبود..دوستمه دیگه!!..هرچی خجالت بود تو خونه پیش خاله کشیده بودم...
*
-پاشو ببرمت بستنی بخوری جیگرت حال...
نیشگون ریزی از بازوش گرفتم منظورمو فهمید و ادامه ی حرفشو قورت داد
-چرا با این مدل حرف زدنم امروز اوکی نیستی؟
-امروز و بیخیال ادا شو...
(من درشکننده ترین حال خودمم والان نمیتونم وانمود کنم همه چیز خوبه)
باید درکم میکرد ولی این دوستم یخورده زیادی کم داشت اصلا حرف تو گوشش نمی‌رفت!!
اسمش شیواس همکلاس دانشگاهمه و بعد دوران سیاه دبیرستان دیگه ندیده بودمش تا ترم پیش.
میگم...بد نیست با همکلاس دبیرستانت هم دانشگاهی هم باشیا!؟
داشتم میرفتم تو حس و خدارو بابت داشتن این رفیق کله خر شکر میکردم که جفت پا پارازیت فرستاد:
-پریاااااااااا....منو بگیر نرم اونوری..منو بگیر..چه سیس قشنگی داره قربونش برم..بخدا که نگیری شیرمو حلالت نمیکنم...
دنبال جهت نگاهش گشتم...سمت راست..خب خداروشکر لاک فروشی نبود!...سمت چپ..اوه...از این لواشکا که روشون براقه
با کلی آلوچه و چیزای ترش خوشمزه!!
آب از دک دهنمون سرازیر شده بود یکی میخواست خودمو جمع کنه!!!!
به خودمون اومدیم دیدم من دارم حساب میکنم شیوا با چشم و ابرو و دست و پا و خلاصه هر ابزاری که داشت اشاره میکرد بریم سراغ خوراکیامون
من زیادی ترش دوست نداشتم بخاطرهمین بیشترش ملس انتخاب کرده بودم دوتایی تو یه ظرف!
چنگال کوچیکی که دستم بود و بعد از سومین لقمه برگردوندمش تو ظرف...
-شیوا؟
-پریا؟
-دلم درد میکنه!!
-میمیری...خر مام اینجوری شد مرد؛
-گمشو..آه...چقد تشنمه!؟
-میمیری خرمام از بی آبی و تشنگی مرد؛
-حال و حوصله ندارما؟
-خره مام از بی حوصلگی مرد؛
-پوففف...فقط راه بیفت حرف نزن مزش میپره
با دهنی که چنگال و لقمه ی ترشش توش بود ملچ و ملوچی کرد و با آب و تاب گفت:
-آخ آخ...نگو...خیلی خوشمزه اس جون تو..
-نوش جان...با ترش زیاد میونم جور نیست..
با زحمت از خیر لذت بردن از اون لقمه گذشت و بعد قورت دادن با خوشی گفت:
-بیچاره به نفعته میگن اگه ترش بخوری پسر میشه...
وقبل از اینکه من حرفشو هضم کنم تیکه آخرو بلعید و چشماشو بشدت روهم فشار داد...
-آوخ...چقددد تررررششششه...اومممممم..آه...آه..
داشتم از خجالت آب میشدم آروم دم گوشش گفتم:
-هیس..زشته!مگه داری فیلم خاک برسری بازی میکنی مسخره
بی اهمیت به خوردن ادامه داد.شاید اون لحظه ندید ولی یه لبخند کوچولوی ریز گوشه لبم جاخشک کرد
لبخندی که میتونست سالها قبل بیاد.وقتی پای دوستی ای موندم که بهم هیچ توجهی نمی‌شد و بیشتر اوقات نادیده گرفته میشدم.
هوا امروز گرمه باید یکم برم بیرون...
بیرون؟..کی؟من؟...بله خب!
عجیب بود بعداز این مدت کرختی و کسلی برای اولین بار تو عمرم...
اهم..نه که نرفته باشم..تو این دوسال افسرد...مامان گفته اسمشم حالمو برمیگردونه به سابق!...بعد دوسال اون وضع زندگی کردن و حتی برای خرید عیدم بیرون نرفتن و موزیک گوش دادن تو کنج خلوت و تاریک اتاق خواب و بازی کردن با برنامه های موبایلم ..
آها...الان جا افتاد چی عجیب بود!!
بگذریم..
صدای در میاد..حتما بازم مهمون سرزده داریم!
-بله؟؟؟...اومدم!!!
پاشنه کفشم له شد و مجبورشدم لخ لخ کنان تا جلوی در برم
راه دوری نبود...!
-کیه؟
-پریا؟...خاله رو نمیشناسی؟
درو باز کردم سلام نکرده حس کردم چیزی دور پام پیچید خم شدم و نشستم
-سلام آوا خانوم..بفرمایین تو..
پاشدم و با خاله احوالپرسی کردم خاله تقریبا۱۰سال ازمن بزرگتره باهم خیلی جوریم ازون خاله های پایه و باحال که همه آرزوشون بود داشته باشن!!!
من پریام این خالم آرزوعه و اینم آواخانوم دخترخالم
نباید با تعارف الکی زیاد تو حیاط میموندیم تعارف زدم بیان داخل که طبق معمول آوا کوچولو زودتر از همه رفت داخل
خالشوبیشتراز دخترخالش دوست داره!
-بفرمایین خاله خوش اومدین...
نشستم...
-آبجی اومدم اگه حاضری با ماشین بریم بیرون هوا خیلی خوبه
-دستت درد نکنه خواهر!..رامین(بابام) کلید نداره..منتظرم از سرکار بیاد..
(اوضاع مالیمون متوسطه.بابام موتور داره و تو یه خونه ی ۷۰ متری چهار نفری زندگی می‌کنیم)
-آها.. باشه..پریا چیکار میکنه..درسشو میخونه دیگه؟
-آره خاله...دانشگام دیگه..فعلا فقط ارائه میخوان
-آفرین...خوب بخون نوه اول خانواده ای سربلندمون کنی
یه حس سنگینی دردناکی بهم دست داد...یعنی انگار یه بار سنگین دیگه با حرف خاله روی دوشم اومد که چندان خوشایند نبود
-من در حد خودم تلاشمو میکنم خاله
-بیشتر تلاش کن خب!
...
خب بنظر میاد این حرفا قرار نیست به جایی برسه؛
خیلی وقت بود به تنبلی عادت کرده بودم و الان حتی حس تکون دادن زبونم یا فکر کردن به اینکه الان چی بگم بهتره رو هم نداشتم.
نگاهمو از خاله گرفتم و به ساعت دوختم و چند تا کوک خیاطی محکم هم بهش زدم که برای خودم وقت بخرم..حس نگاه کردن تو چشمامونو نداشتم..!!
باید فکر میکردم چجوری باید بگم که قراره با دوستم بریم بیرون و داره دیرم میشه...!!
مامان-آوا خاله؟...خوبی عزیزم..میدونی چقد دلم برات تنگ شده بود؟؟
خاله-راه دوره دیگه...شمام سختتونه بیاین!!
-والا چی بگم خواهر..درگیر درسای پرهام.. تو این سن که نوجوونه بیشتر باید مراقبش باشم...واقعا وقت نمیکنیم بیایم.
آوا با شیرین زبونی گفت:خاله این دفعه ما اومدیم شما باید دفعه ی بعد بیاین
لبخندی به کوتاهی وقتم که داشت می‌گذشت زدم و دوباره نگاهم و دزدیدم.
.
.
نخیر...فکرم به جایی قد نمیداد و زمانم داشت بسرعت می‌گذشت..بی هوا و بی فکر بلند شدم و دهنمو باز کردم
-ببخشید خاله من قراره برم جایی..
نگاه مامان و خاله و بیشتر از همه آوا که اومده بود باهاش بازی کنم معذبم کرد..اما باید برم!
-کجا؟
روی نگاه کردن تو چشمامونو نداشتم.حرفی ام به ذهن لعنتیم نمیرسید بزنم لاقل یکم از دلخوریشون کم شه..یعنی میرسیدا..ولی به گروه خونی من نمی‌خورد!
مثلا من؟بگم:
"خیلی ممنون که سر زدین خاله جان من امروز یه قرار با دوستم دارم و منتظرمه..انشالله سری بعد جبران میکنم..ببخشید با اجازه!!"
همه ی اینا تو ذهنم بود ولی تنها چیزی که گفتم همین بود:
-دوستم منتظرمه..
اثرات دلخوری و خشم تو چهره ی خاله نشون میداد کاش همون حرفارو میگفتم..!!
خاله-برای درس خودن میری دیگه؟؟
مامان-کدوم دوستت؟
گوشیم زنگ خورد..آخیش!...من رفتم!..یعنی فرار کردم.
…
مقدمه
شاید این روزا حرفی نداشته باشم برای گفتن
شاید صدام شنیده نشه و کلامی از دهانم بیرون نیاد
شاید به مرز سکوت مرگباری نزدیک شده باشم که دوست نداشته باشم حتی صدای کسی رو بشنوم
شاید این حصار آهنی دورتا دورم و گرفته باشه و به کسی اجازه ندم نزدیک شه
حتی اگه ببینم سعی میکنی حصارمو دور بزنی فریاد میزنم
ولی رفتارم با احساسم خیلی فرق میکنه..
این تو پراز رازهاییه که باز کردنش دردناکه..
پس بهم نزدیک نشو..تو نباید آسیب ببینی.
.
.
این داستان قصه ی یه دختر تنهاست که بجز درس و مشق و بازی با گوشیش جایی برای رفتن و حتی دوستی برای همراهی کردن نداره ولی سرنوشتش چیز دیگه ای رو براش رقم میزنه...
.
.
مقدمه شرح نزار این دختر بعد از رهاشدن توسط وهم
زندگیشه.
چاشنی بمب احساس
...
زیادی احساسی شد؟...
.
.
میخوام از رمان کوتاهی که هنوز تکمیلش تموم نشده اینجا رو نمایی کنم...مطمئنم براتون جالب بنظر میاد..
.
.
اسم این داستان کوتاه رو شما انتخاب کنین...بهترینش عنوان میشه💫
.
.
مطلب بعدی...
چرا همیشه تنهایی؟
چون تنهایی خیالت راحته کسی دلت و نمیشکونه وابسته نمیشی و از طرف دیگه رها نمیشی
چون مجبور نیستی عمرتو با پشیمونی لحظات بود و نبود کسی بگذرونی
وقتی تنهایی..
یعنی نقطه ضعفی نداری
اگه داشته باشی هم کسی نمیدونه!
وقتی تنهایی میتونی اشتباه کنی بی اونکه کسی بگه نکن
وقتی تنهایی میتونی خود واقعیت باشی
وقتی تنهایی مجبور نمیشی بخاطر کسی از خود گذشتگی کنی
وقتی تنهایی میتونی بی ترس از قضاوت شدن برای خودت برقصی و آواز بخونی
میتونی ساعت ها حرف بزنی بی اینکه کسی از حرف زدنت ایراد بگیره
وقتی تنهایی مجبور نیستی به کسی توضیح بدی چرا اینجوری لباس میپوشی غذا میخوری و...
وقتی تنهایی ترسی نداری چون میدونی باید مراقب خودت باشی و کسی نیست که مجبور شی باهاش بمونی و خودتو با اون تنظیم کنی
تنهایی بهت اجازه میده بی ترس بخندی و گریه کنی
بی خجالت فریاد بزنی و اشک بریزی
تنهایی بهت یاد میده در ضعیف ترین حالتت زیبا باشی و قوی بشی
تنهایی خیلی قشنگ و با ارزشه:))
....
گول متن و عنوان رو نخورید!
درونگراها همونایین که پیش کسی که دوستش دارن برون‌گرا ترینن
اونا فقط نمیدونن با کسایی که دوستش ندارن باید چجوری حرف بزنن یا برخورد کنن..!!!
سلام دوستان همراه!
امروز اومدم با یه محتوای برداشت آزاد ..
عنوان این شعر "قدرت اسارت"هستش با قلم مادمازل
مخاطبش و شما پیدا کنین؛
ترسم از آن دم که رهایم کنی
گرم خطا سرد و سیاهم کنی
ترسم از آنروز که وزن خیال
را سبک از نام و نوایم کنی
یک نفسم بی تو شود هیچ و پوچ
لیکن و زنهار صدایم کنی
منتظر هر قدمت خسته ام
پرشعفم گرتو نگاهم کنی
الفت توهر نفس ثانیه
درد اگر نیست دوایم کنی
این سخنان خاطره ای بیش نیست
چون تو نیایی و ندایم کنی
بر دل تو رنج نهادم مگر؟
نذرت اگر نیست ادایم کنی..
حال و گذشته شده آینده ام
بر دَوَران هول و ولایم کنی
آن دم مفلوک سیه روی را
دست بگیری و سعادت کنی
عاشقی و صور دمیده مَلَک
تا به قیامت تو خرابم کنی؟
عقل بری هوش ندانم چراست
چون و چرا اذن محالم کنی
شهره ی درمانگری ات شهر راست
تاب نیاورد که درمان کنی
عنوان این مطلب مزه ی تلخی دارد!!
با حضور فعال در گذشته، آینده و حال را از دست خواهی داد...
بعد از مرور و تکرار تاریخ، برامون پیش اومده از خودمون بپرسیم چرا.
چرا همه اولش بامن یه جور رفتار میکنن و آخرش با اندکی تغییر مثل هم تموم میکنن.
دلیل این اتفاقات تلخ و دردناک یه چیزه...
کوچولوی درونمون که اسمش ناخودآگاه نام داره
مجموعه رفتارافکار اعتقادات انعکاسات درونی و خاطرات و تجربه هامون میشن ما...
درسته!!!
من مجموعه ی تجربه هام هستم!
اینستاگرام و مطالبی که در گوگل و فضای مجازی با محتواهای مختلف ارائه داده می‌شود باعث شده است که گاهاً افراد اطلاعاتی در اختیارشان قرار بگیرد که به هیچ دردی نمی‌خورد و تنها بعنوان اطلاعات عمومی تلقی می‌شود.
دانش به همراه مهارت و تجربه قابل مدعی بودن است امروزه افرادی که به اینستاگرام دسترسی دارند و فضای سایبر فعالیت می‌کنند در همه حوزه‌ها اطلاعات کسب می‌کنند.
این کسب دانش بدون مهارت باعث ایجاد اثری در ناخودآگاه میگردد که به آن توهم دانش گفته می‌شود.
تصوری که افراد در هنگام مطالعه و به دست آوردن این اطلاعات دارند باعث می‌شود از علم کتاب آموزش تجربه و مهارت دور بمانند و در ناخودآگاه خود باور کنند که به منبعی از علم متصل شده و اکنون خود را اصطلاحا علامه دهر بدانند.
گنجینه منابع علمی داده‌ها و دانش تئوری هر فعالیت زمانی به درد می‌خورد که تجربه شود و در گذر زمان به مهارت تبدیل شود.
منبع بیماری روانی توهم دانش، به غرور و نیاز به دیده شدن برمی‌گردد چرا که انسان نیازی به اطلاعات اضافی ندارد معمولاً سعی می‌کند حیطه اطلاعات خود را حول محور زمینه‌ای که هدفمند رویایش را محقق می‌کند بگردد.
راه حل درمان توهم دانش، تجربه است.
-احساس می‌کنید با خواندن مطالب روانشناسی میتوانید اکنون روانشناسی قهار بشوید؟
-فکر می‌کنید با تماشای فیلم‌های زیاد میتوانید بازیگر شوید؟
- تصور می‌کنید بعد از دیدن محتواهای فضای مجازی میتوانید تولید محتوا کنید؟
- با دیدن فیلم‌های خارجی و زیرنویس آن ن می‌کنید خودتان میتوانید ترجمه کنید؟
- با دیدن سخنرانان انگیزشی به فکر تهیه دوره برگزاری جلسه سخنرانی افتاده‌اید؟
- از تماشای موفقیت های دیگران در هر زمینه‌ای تصور می‌کنید شما آسان‌تر می‌توانستید انجام دهید؟
.
.
.
تجربه کنید
.
.
.
سلاااااام!!!
امشب این مطلب رو مینویسم چون با تمام وجود لمسش کردم...
نیازهای روحی هر انسانی که مطالب زیادی در موردش پیدا میشه
و از اساس یه ارتباط قوی و سازنده اس.
نیاز های اساسی انسان
۱.نیاز به بقا
۲.نیاز به عشق و احساس تعلق و معنویت
۳.نیاز به قدرت (موفقیت، ارزشمندی شخصی، شهرت)
۴.نیاز به آزادی و استقلال فردی
۵.نیاز به تفریح
....
پ.ن:شاید بگی خب اینو تو گوگلم میشد پیدا کرد اینجا چرا آوردیش؟...با وبلاگت همراه شو تا ببینی چی میخوام بگم
....
بیا برات با مثال ارتباط اشتباه که تو هر موقعیت یکی از این نیازها نادیده گرفته شده رو مثال بزنم.قول بده نکتشو بگیریا حاشیه نرو فقط تحلیل کن:
1.دختری برای دیدار با مادرش و نفسی تازه کردن،بین راه کلاس تا خونه تو هوای گرم تابستونی میره کارگاه مادرش.
جایی که محل کار مادرش بوده.
وقتی وارد میشه باهمه سلام علیک میکنه و درخواست میکنه کولر و مدت کوتاهی روشن کنن..اما صاحب کارگاه از کارگرانش نظرسنجی میکنه که اوناهم گرمشون هست یا نه!!!
بیاید تحلیل کنیم...
نیاز به بقا نادیده گرفته شد..
نیاز فرد به دیده شدن برطرف نشد
اعتماد به نفس فرد بخاطر همین که برای برطرف کردن نیازش نظرسنجی خواستن کم شد
برخورد تند صاحبکار بعدها در روحیه و طرز تفکر کارگرانی که براش کار میکنن تاثیر خواهد گذاشت
درنهایت باعث از بین رفتن برندینگ کسب و کار کوچیکش خواهد شد!!!
تفریحم اینه که فکر کنم!
تنها کاری که تو این لحظه میتونم انجام بدم با این ذهن بیکارم اینه که سناریو بچینم
حالا اگه میتونی...
سعی کن حرفاشو باور نکنی!
سلام!!!
اولین و آخرین دستورالعمل اجرایی رهایی از افکار منفی رو میخوام بهتون بگم
اول از همه از ترس میگم.
ترس هایی که مجبوریم بخاطر آینده ی نامعلوممون همیشه با خودمون حمل کنیم..
راه های زیادی برای میانبر استفاده میشن تا به این احساس پیروز بشیم
نه!...باعث میشن با احساسمون همزیستی مسالمت آمیز داشته باشیم و بهتر با جریان زندگی همراه بشیم
بعضی از این روشها رو میگم:
۱.تلقین| به خودت باصدای بلند بگو
چیزی نیست.
من از هیچی نمی‌ترسم.
چی فکر کردی؟من زورم بهت میرسه
فکر کردی میتونی با این چیزا منو بترسونی؟
در جایگاهی نیستی که بتونی منو بترسونی...
این دست از جملات باعث میشن اعتماد به نفستون بالا بره و عزت نفستون بیشتر بشه و اون ترس ها هم به مرور ناپدید بشن.
۲.واگویه|خود گویی یا حرف زدن با خود کاریه که احساسات مارو تنظیم،تحریک و حتی ارادمون رو تقویت و یا تضعیف میکنه.
با خودت بگو:
من از ترس هام بزرگترم.
به خدا و خودم اعتماد دارم.
من از پسش برمیام.
ترس نداره فقط انجامش بده.
من میدونم که میتونم و...
فرق اساسی واگویه های مثبت با تلقین اینه که در تلقین فرد از درون داره حرف هایی میزنه که اساسا نیاز داره باورش کنه تا ترسش کمرنگ بشه پس ریشه نداره.
ولی تکرار این جملات توی ذهن و حتی به زبون آوردن و زمزمه کردنش میتونه عملکرد بدن و هورمون‌های مرتبط با احساس ترس رو بهبود ببخشه و بجای احساس نا امنی و اضطراب،حس اعتماد به نفس رو تقویت کنه.
۳.نوشتن| یکی از بهترین راهکار ازبین بردن ترس نوشتن چیزایی که ازشون می‌ترسیم با جزئیات روی کاغذه.
۴.فرار| این مورد هم ذهنی هستش هم نمود بیرونی داره و توصیه نمیشه ولی خب یکی از راه هاش همینه.بگو ندارم.میترسیا.بگو کی گفته من ترسیدم؟
یه احساسی داری و انکارش میکنی و سعی میکنی تغییرش بدی
مثال:
برای اولین بار بعد از مدت طولانی افسردگی و گوشه گیری،تصمیم میگیری بری خرید.
بازار با کیف دستی راه میری و به شکل عجیبی تو خودت جمع شدی و کیفت و به خودت چسبوندی:
۱.احساس نا امنی داری
۲.فکر میکنی ممکنه اتفاق بدی بیفته
۳.چون مدت زیادی از جمع دور بودی فکر میکنی مردم تو رو اضافی میدونن و احتمالا همین رو حس کنی
۴.احتمال مورد تعارض قرار گرفتنت بخاطر زبان بدنت بالا میره
۵.مضطرب میشی و مردمک چشمت گشاد میشه و در حرکاتت خیلی ملموس میلرزید و اگه زمینه ی اضطراب اجتماعی هم داشته باشی احتمالا به تشنج ختم میشه!
اتفاقی که ممکنه بیفته:
وقتی به کیفت بیشتر میچسبی و تو خودت جمع میشی (زبان بدن بسته) اگه خانوم باشی ممکنه از سمت جنس مخالف مورد تمسخر قرار بگیری چون با عملکرد ضعیفت طعمه راحتی هستی
حقیقت:
تصویری که اجتماع از حالت قرارگیری بدنت در فضا میبینه بعد از نوع پوشش،طرز برخورد و رفتارشون رو باتو مشخص میکنه و این یه چیز کاملا عادیه.
درمان:
لطفا قبل از اینکه وارد جامعه بشی هویت خودت رو بدون!..
۱.استایل و تیپ و پوشش مناسبت رو بدون و منطبق با همون لباس بپوش.وقتی با هویت خودت که معمولا اسپرت یا رسمی یا هر مدل دیگه ای هستش به سمت اجتماع قدم برمیداری اضطراب کمتر میشه و هورمون استرس متعادل تر خواهد بود.
۲.زبان بدن:سرت رو رو به بالا بگیر جوری که چونه ات در راستای بدنت باشه.شونه هات رو بده عقب.قدم های بلند بردار.زیاد به اطراف نگاه نکن و برای اقتدار داشتن خودت،سعی کن روبرو رو نگاه کنی.
۳.میمیک صورت:چشم ها با حرفایی که به خودت میگی تنظیم میشن چجوری نگاه کنن پس لطفا نگاهت دوستانه باشه.
۵.بهترین دفاع حمله اس|
۶.Fake It|
۷.تخیل|
۸.مبارزه|
۹.نادیده گرفتن|
۱۰ تبدیل|
۱۱.مدیتیشن|
۱۲.پذیرش|
۱۳.خودت رو به آغوش بکش|
۱۴.تنفس آگاهانه|
۱۵.ترکیب پذیرش،سازش و ترک|
۱۶.تکنیک قرار گرفتن در موقعیت|
۱۷.ساخت انواع سناریوها در بدترین حالت ممکن|
عدد راهکاری رو که برای دونستنش مشتاق تر هستین در بخش نظرات بنویسین🔔
